ulice.jaroslaw.pl
 ul. Rynek 

Metryka

Jarosław, ul. Rynek, 2011

Nazwa według obowiązującej uchwały:

Rynek

Nazwa TERYT*Krajowy Rejestr Urzędowy Podziału Terytorialnego Kraju
CechaNazwa 1Nazwa 2Id. ULIC
ulicaRynek19253

Dzielnica: I

Historia nazwy:

  1. Rynek
    dokument nadania nazwy: Uchwała z 1892 r.
    kolejne: Uchwała z 1923 r., Uchwała Nr III/20/88


Lokalizacja

  Ratusz: N 50° 1′ 7.58″, E 22° 41′ 0.80″


Nazwa

Jaroslau. Rathaus

został wytyczony podczas lokacji miasta na prawie niemieckim w roku 1375. Plac ma kształt nieregularnego czworoboku o wymiarach ok. 100 na 100 m. Pośrodku stoi ratusz (dziś utrzymany w neorenesansowej stylistyce, pochodzący najprawdopodobniej z pocz. XVII w; pod koniec XIX w. ozdobiony wieżą), zaś trzy pierzeje są ciasno wypełnione kamieniczkami. Cechują je podcienia i szerokie sienie, conajmniej dwie kondygnacje nadziemne i z reguły kilka poziomów piwnic. Większość zachowanych do dziś kamienic powstała w XVI-XVIII w., często na starszych znacznie podwalinach. Za czasów austriackich, w 1807, rozebrano podupadłą XV-wieczną kolegiatę wypełniającą pierzeję zachodnią.

Na zdj. z lewej - Ratusz ok. 1880 r., poniżej - pocztówka z 1916 r.

Jaroslau. Rathaus

Okres największego rozkwitu gospodarczego Jarosławia przypadł na stulecia XVI i XVII. Sławne stały się wtenczas jarmarki jarosławskie gromadzące stale liczne rzesze kupieckie, przybywające tutaj z całej Polski i innych krajów bliższych i dalszych. Miejscowy handel jarmarczny odbywał się głównie na rynku. Rynek posiadał już w XV wieku zwartą zabudowę, opartą na średniowiecznym rozplanowaniu całości miejskiej. Centrum tworzył budynek ratuszowy, naprzeciw zaś niego zapełniły czworobok rynkowy domy mieszczan różniących się między sobą zamożnością i zajęciami. Zabudowa rynkowa, początkowo przeważnie drewniana w Średniowieczu, zmieniała się stopniowo na murowaną, szczególnie po pożarach, z których dwa największe miały miejsce w latach 1600 i 1625.
  Witwicki, Michał, Rynek - kamienice, Szkic, Rocznik Stowarzyszenia Miłośników Jarosławia 1961, s.27