Wewnątrz murów miejskich mieściło sie bardzo ścieśnione, w północno-zachodnim rogu przez Żydów zamieszkałe śródmieście. Na zewnątrz murów rozciągały się długie przedmieścia, z których północne (dzisiejsze Leżajskie), nazywało się dawniej Ruskim, zachodnie Wolą lub Krakowskim, wschodnie Przygródkiem, oprócz tego były przedmieścia nad Sanem.
Przedmieście Lwowskie - zajmuje ono wschodnią i południową część miasta, składa się z kilku części mających teraz lub w przeszłości odrębne nazwy jak: Przygródek, Podzamcze, Zwierzyniec, Misztale, Garbarze, Głęboka, Podgórze, itd. Na lewo od gościńca widać jeszcze wysoki nasyp (...). Na zachowanym planie Jarosławia z r. 1807 wały te są nazwane "Zamczysko", przedmieście obok niego na północy Podzamcze Miejskie, zaś ku zachodowi w stronę miasta Podzamcze Książęce. Przedmieście położone nad Starym Sanem, na północ od Podzamcza Miejskiego, nosi nazwę Łazów Panieńskich. Za Sanem leży przedmieście Garbarze. Przedmieście Podgórze ciągnie się od stóp Przygródka. Obszerne pastwiska pomiędzy Podgórzem a Sanem na dawnych mapach od pierwotnych właścicieli noszą nazwę Łazów Franciszkańskich. Dalej Ulica Zwierzyniec i przedmieście tej nazwy - na wschód od wzgórza - na miejscu dawnego zwierzyńca książęcego.

Poza obwarowaniami miejskimi znajdowały się szeroko rozłożone od strony północnej, zachodniej i południowo-wschodniej przedmieścia, ruskie, krakowskie i przygrodzkie. Z czasem narastały stopniowo, rozchodząc się prostopadle od bram miejskich wzdłuż głównych dróg publicznych, a obszar przedmiejski rozdrabniał się i przyjmował rozmaite nazwy: Pasieka, Podzamcze, Zasanie, Głęboka, Franciszkańskie, Leżajskie, Podgórze, Kopiec, Garbarze, Misztale, Lassoty, Zwierzyniec (wg dokumentów z XVI w., widoczne też na planach z XVIII w.). Tylko gdzieniegdzie obowiązywało tu prawo miejskie, nie podlegały mu jednak dość duże obszary przedmiejskie, stanowiąc własność dziedzicznych panów jarosławskich, duchowieństwa świeckiego, klasztorów, lub szlachty jako tzw. jurydyki o nazwach: miejska, książęca, jezuicka, benedyktyńska, proboszczowska, szpitalna, franciszkańska, kustodia, scholasteria, wikariuszów, starocerkiewna i szpitala ruskiego.
Południowo-wschodnie przedmieście rozciągnięte było za bramą przemyską wzdłuż przemyskiego albo lwowskiego gościńca i zwało sie Przygrodzie - z powodu bliskości dawnego zamku albo grodu. Dolna część przygrodzkiego przedmieścia (Podgórze, Podzamcze) schodziła ze wzgórz obszernymi łąkami ku Sanowi, opasującemu je rozległym zakrętem.

Aż do ostatniego dziesięciolecia XIX stulecia właściwe miasto obejmowało tylko obszar dawnego średniowiecznego grodu, poza tym grodem położone osady uważane były za przedmieścia. Dopiero uchwała rady miejskiej z dnia 11 kwietnia 1892 wcieliła te osady do obszaru właściwego miasta, przeprowadziła podział miasta na dzielnice: Śródmieście, Krakowskie, Głębockie i Leżajskie i określiła ogólnie położenie każdej z tych dzielnic.

Śródmieście stanowiło wówczas typ grodu średniowiecznego tak ze względu na swoje położenie, rozkład placów i ulic, jak i ze względu na zabytki budownictwa z początku wieków nowożytnych. Ograniczone było ulicami: Plac Mickiewicza, Fredry, Zamkową , Podzamcze, Zwierzyniecką, Panieńską, Pełkińską i Lubelską. Obejmowało także: Rynek, Plac Św. Michała, Ostrogskich, Spytka, Opolską, Jezuicką, Franciszkańską, Świętojańską, Węgierską, Ormiańską, Tatarską, Grodzką, Placem Skargi, Placem Bożnic, Małym Rynkiem. Ulica Grodzka przechodziła bezpośrednio w trakt krakowski, ul. Zamkowa w trakt przemyski a ul. Spytka w trakt lubelski.

Dzielnica Krakowska obejmowała zachodni połać miasta, ciągnącą sie po obu stronach gościńca krakowskiego (obecnie ul. Grunwaldzka i ul. Jana Pawła II) - od ul. Pełkińskiej, Lubelskiej i Placu Mickiewicza począwszy, aż po tor kolejowy poza kościół i klasztor Dominikanów. Przejście ze Śródmieścia w dzielnicę krakowską otwierał Plac Mickiewicza, który stanowił zbieg ulic Grodzkiej, Lubelskiej, Krakowskiej i Fredry. Boczne drogi polne to późniejsze ulice Kilińskiego, Głowackiego, Kościuszki, Racławicka, Parkowa. Polna, Zielona. Od ul. Krakowskiej prowadziła do dworca kolejowego ul. Hetmańska (później Słowackiego) a do targowicy miejskiej ul. Kraszewskiego. Od ul. Hetmańskiej przed dworcem kolejowym zaczynał się trakt pruchnicki zwany także węgierskim, sama zaś ul. Hetmańska kończyła się zabudowaniami (dworca kolejowego i kompleksem dwupiętrowych i parterowych budynków, noszących nazwę koszar Franc. Jozefa I na Gergoncie).

Dzielnica Głębocka rozciągała się w południowej stronie miasta i oddzieloną była od Śródmieścia Placem Mickiewicza i ul. Fredry, a od dzielnicy Pełkińskiej ul. Zamkową. Składała się ona z 2 różnych części. Część wschodnia obejmowała obszary nizinne, stanowiące część łożyska Sanu, część zachodnia obejmowała wzgórze wzdłuż gościńca przemyskiego (ul. 3-go Maja), które opadało stromym zboczem do łożyska Sanu a łagodnie wznosiło sie w kierunku zachodnim i przechodziło łanami pól w dzielnicę krakowską. Ze śródmieściem łączyła dzielnice Głębocką ul. Badeniego, która prowadziła od ul. Zamkowej i Tatarskiej przez most murowany, przerzucony ponad ul. Fredry, do ul. 3-go Maja. Od ul. 3-go Maja prowadziły dwie drogi polne w kierunku zachodnim do ul. Hetmańskiej. Jedna z nich zaczynała się między gimnazjum a dawnym dworkiem SS. Benedyktynek i wiodła obok magazynów wojskowych (obecnie ul. Piekarska) do ul. Hetmańskiej. Druga od dworku Kostórkiewiczów prowadziła obok koszar na Gergoncie do stacji kolejowej. Na południe od tej drogi polnej miedzy koszarami na Gergoncie a traktem przemyskim rozciągały się przecięte wandołem potoku Głębockiego, obszary uprawnych pól, stanowiące wlasność Hr. Siemieńskich. Do dzielnicy Głębockiej należało po prawym brzegu Sanu położone przedmieście Garbarze.

Dzielnica Leżajska obejmowała wschodnią i północną połać miasta. Otaczała ona Śródmieście łukiem od ul. Zamkowej (zwana także Dolną-Zamkową dla odróżnienia od Górnej-Zamkowej, obecnej ul. Sobieski ego) do ul. Pełkińskiej, przechodząc od granicy starych murów Śródmieścia w kierunku wschodnim w równe, nizinne obszary łąk, pól i pastwisk nad Sanem a ku północy we wzgórza przedmieścia Górno-leżajskiego. Do klasztoru benedyktynek prowadziła droga wjazdowa z ul. Pełkińskiej przez ul. Benedyktynek i bramą klasztorną, nadto połączony był klasztor mostem żelaznym ponad ul. Zwierzyniecką z dawnym klasztorem oo. Jezuitów. Z dzielnicą Leżajską łączyło się od wschodu przedmieście Misztale, a od północy od targowicy miejskiej, przedmieście Górnoleżajskie, które przechodziło dalej w przedmieście Dolnoleżajskie, Szwarcmanówkę i Łazy.

GŁOS JAROSŁAWSKI

Obwieszczenie

Celem przypomnienia właścicielom domów i innych budynków, tudzież mieszkańcom miasta obowiązków z mocy ustawy o policyi ogniowej z dn. 10 lutego 1891 r. Nr. 18 i regulaminu ogniowego przez Radę m. Jarosławia dn. 15 czerwca 1892 uchwalonego a przez Świetny Wydział powiatowy w Jarosławiu dn. 27 lipca 1892 l. 3000 zatwierdzonego, na nich ciążących, Magistrat miasta podaje następujący wyciąg z tychże do publicznej wiadomości: A. Dla zapewnienia szybkiego i energicznego ratunku podczas pożaru tudzież przedsiębrania środków ostrożności od ognia dzieli się miasto na 8 części czyli dzielnic.
I. dzielnica obejmuje całe śródmieście, przyległe części: krakowskiego przedmieścia aż włącznie z ulicą Hetmańską i ulicą Kraszewskiego, aż do targowicy; głębockiego przedmieścia aż po koniec ulicy Badeniego i górno leżajskiego przedmieścia aż do targowicy.
II. dzielnica obejmuje pozostałą część krakowskiego przedmieścia.
III. dzielnica obejmuje pozostałą część głębockiego przedmieścia.
IV. dzielnica obejmuje Pod Komisyą, Łazy Szwarzmanowskie i Pasiekę.
V. obejmuje pozostałą część górno leżajskiego przedmieścia.
VI. dzielnica obejmuje Garbarze.
VII. dzielnica obejmuje Misztale.
VIII. dzielnica obejmuje dolno leżajskie przedmieście.
(...)

Magistrat król. woln. handl. miasta w Jarosławiu z dnia 5 marca 1894
Burmistrz Dr. Dietzius