Metryka
Jarosław, ul. Ostrogskich, 2011
Nazwa według obowiązującej uchwały:
Ostrogskich
Dzielnica: I
Historia nazwy:
Lokalizacja
Początek: N 50° 1′ 9.79″, E 22° 41′ 0.56″ |
Koniec: N 50° 1′ 11.21″, E 22° 40′ 58.43″
Patroni
herbu Ostrogski (1570-1603) - książę, wojewoda wołyński, najmłodszy syn Konstantyna Wasyla Ostrogskiego i Zofii z Tarnowskich, brat Janusza.
Urodził się w dobrach tarnowskich, wniesionych do rodziny przez matkę, która zmarła przy porodzie. Kształcił się na dworze ojcowskim w Ostrogu. W 1592 ożenił się z Anną z Kostków, która wniosła mu w posagu między innymi Jarosław, gdzie odtąd spędzał większość czasu.
W 1593 mianowany wojewodą wołyńskim, jako następca starszego brata Janusza. Prowadził zbliżoną do niego politykę prohabsburską, ale nigdy nie odszedł od religii prawosławnej i był przeciwny unii brzeskiej.
O granice swoich dóbr toczył ostre spory m.in. z Janem Tomaszem Drohojowskim, referendarzem koronnym, oraz Miękickimi. Był wybrany prowizorem przez protestancko-prawosławną konfederację wileńską w 1599.
(1575-1635) - księżna herbu Dąbrowa. Córka wojewody sandomierskiego Jana Kostki i Zofii z Odrowążów.
Po śmierci rodziców pod opieką brata przyrodniego Jana Kostki, który sprawował nadzór nad jej majątkiem. W 1592 opiekę nad nią i jej siostrą Katarzyną przejął stryj Krzysztof Kostka, wojewoda pomorski. W 1592 lub 1593 wyszła za mąż za Aleksandra Ostrogskiego. W 1594 dokonała wraz z siostrą podziału dóbr macierzystych; jej przypadła połowa miasta Jarosławia wraz z 19 wsiami oraz klucz kańczudzki w ziemi przemyskiej, Dzików i klucz piękoszowski w ziemi sandomierskiej, Czercz na Podolu oraz dwór w Krakowie. W 1606 wykupiła od Katarzyny drugą połowę miasta.
Po śmierci męża w 1603 prowadziła bardzo pobożne życie. Ufundowała bursę przy kolegium, ofiarowała jezuitom folwarki w Tywonii, Łazach i Ptehorce na Wołyniu, sprowadziła do Jarosławia benedyktynki.
Oceniając w krótkości i na podstawie dostępnych nam materiałów źródłowych działalność Anny Ostrogskiej stwierdzić należy, że życie jej nie było pełne jakichś nadzwyczajnych czynów i nie dlatego należy się jej pamięć nasza. Zasługi wojewodziny wołyńskiej i dziedziczki Jarosławia wkraczały w inną, skromniejszą dziedzinę, która zawarła się prawie bez reszty w długoletnim władaniu miastem.
W nim spędziła Anna ze Sztembergu całe prawie swe życie, tu postawiła monumentalne pomniki fundacyjne, którymi dzisiaj i jeszcze Jarosław chlubić się może, tu otwierała serce i kiesę dla potrzebujących jej pomocy, tu przodowała wszystkim w pochodzie kultury polskiej. Jako gorliwa i ofiarna strażniczka wiary dała się owładnąć dewocji i wpływom jezuitów, bez których rady niczego prawie nie czyniła, wyrobiła w sobie nawet sporą dozę nietolerancji wyznaniowej.
Nie należy jednak zapominać o tym, że ówczesny Jarosław leżał na pograniczu dwu wzajemnie zwalczających się kultur: zachodniej i wschodniej i że tu rozwój katolicyzmu szedł w parze z równoczesnym umacnianiem się polskości na tym odcinku Rzplitej.
Gottfried, Kazimierz,
Anna Ostrogska : wojewodzina wołyńska, Jarosław 1939, s.84
Ostrogscy _(2).jpg)
._%D0%93%D0%B0%D0%BD%D0%BD%D0%B0_%D0%90%D1%81%D1%82%D1%80%D0%BE%D1%81%D0%BA%D0%B0%D1%8F_(%D0%9A%D0%BE%D1%81%D1%82%D0%BA%D0%B0)_(XVII).jpg)
